niet dat ik mijn eigen website wil aanprijzen, maar Harry Prenger (ex-opscene, Heaven, Concertzender) heeft een erg leuk stukje geschreven over de hype rond rock&roll waarin hij vooral The White Stripes als bewijsmateriaal opvoert.

Graag nodig ik jullie uit om te reageren op zijn stuk. de essentie is dat de nederlandse popjournalistiek achter de feiten aanloopt. wisten we al. toch leuk dat het nog eens wordt opgeschreven.

http://www.cut-up.com

-- theo ploeg (theo@cut-up.com), March 19, 2002

Answers

Leuk! En oooh ja, weet niet of jullie Wild Bunch kennen maar die ene track heeft vocals van de WS. 't Is maar dat je het weet. :-)
1 van de dingen die het mogelijk maakten de WS te hypen was dat (net als de Strokes) ze een duidelijk imago hebben. Kwaliteit is belangrijk maar nog belangrijker is dat ze als een *package* kunnen verkocht worden. Er zijn (waarschijnlijk) veel betere groepen maar ze missen dat *iets*.

-- nathalie (stevienixed@yahoo.com), March 19, 2002.

Ik weet niet hoor, klagen over hype is wat mij betreft zo nutteloos als klagen over het weer, misschien voel je je er beter door maar er verandert niks. ;) Kijk, het probleem is niet de hype, maar dat geen een van die journalisten ook maar een interessante visie op White Stripes geeft. Er is geen spanning, geen verhaal wat je eens doet denken "godverdomme zo had ik het nou nooit gezien." Bovendien vraag ik me af in hoeverre de Nederlandse popjournalistiek achter de feiten aan loopt. Persoonlijk waren de White Stripe me nog nooit opgevallen totdat nme.com afgelopen zomer opeens vol werd gepompt met foto's/prijsvragen/previews/noemmaarop van het rood/witte duo. En zo ook onze popjourno's, Gijbert "Middelmatig" Kamer heeft het helemaal niet in zich om een hype op te zetten, hij laat zich de wet net zo goed door NME voorschrijven (en ja waarom NME die hype heeft opgezet? Geen idee, de Britse Geest blijft moeilijk te doorgronden).

-- Omar (omar@kindamuzik.net), March 19, 2002.

de kern van het probleem. Namelijk dat de meeste popjournalisten slechts oor hebben voor acts die hen door de platenmaatschappijen worden aangeboden. Zelf op zoek gaan naar het grote onbekende is er nauwelijks meer bij.

Daar slaat Prenger de spijker op de kop. De spannendste dingen gebeuren op kleine podia en op onverwachte momenten. Daar moet je actief naar op zoek gaan. Popscribenten zijn echter te passief. Ik heb bijvoorbeeld in Amsterdam nog nooit een popschrijver van een dagblad gezien bij concerten in het Entrepotdok of recentelijk in de OCCII, terwijl daar toch hele gezonde scenes met hele leuke dingen bezig zijn.

-- Vido (vidoliber@hotmail.com), March 19, 2002.

>1 van de dingen die het mogelijk maakten de WS te hypen was dat (net >als de Strokes) ze een duidelijk imago hebben. Kwaliteit is belangrijk >maar nog belangrijker is dat ze als een *package* kunnen verkocht >worden. Er zijn (waarschijnlijk) veel betere groepen maar ze missen >dat *iets*.

Zowel The Strokes als WS zijn ook behoorlijk catchy. Ik vind The Oblivians ook veel beter, maar de meeste mensen rennen toch gillend weg als ze naar 'Popular Favorites' moeten luisteren. Dat kan je van 'Hotel Yorba' niet zeggen.

-- Martijn (wmterhaar@myrealbox.com), March 19, 2002.

Ik heb de laatste cd van The White Stripes in OOR besproken. Dat was voor-ie in de Volkskrant stond, maar nadat de plaat al nota bene een aantal weken in de Scherpe Rand had gestaan. Ik houd mij normaliter bezig met hiphop en dance maar dat is niet de enige muziek waar ik van houd. Het is wel de muziek waar ik mijn best doe alles nauwgezet te volgen. Als het op rock & roll aankomt, moet het dankzij iemand anders (een collega, een platenmaatschappij) op mijn pad komen. Daar bied ik mijn excuses niet voor aan, het is zo al een hele kluif om mijn (nogal ruim geformuleerde) specialisaties bij te houden. Ik neem de luxe om niet ALLES zo nauwgezet te hoeven volgen. Dat kan je van niemand vragen, denk ik. Goed, The White Stripes dus. Ik vind hooguit drie rock-cd's per jaar echt heel erg goed. Vorig jaar hoorde The White Stripes daar bij. Eerder bijvoorbeeld Sugar, Blur, New Bomb Turks, At The Drive-In en Amen. Ik kwam die White Stripes-cd tegen (mijn VPRO-collega Jaap Boots had hem gekocht) en omdat niemand anders hem nog had gerecenseerd, heb ik dat gedaan. Hij moest in het blad, ik had 'm en ik vond 'm nog goed ook. Klinkt niet erg sinister, wel? (Ik schrijf wel vaker positieve recensies, ook over platen waar je vervolgens nooit meer iets van hoort. The Micronauts bijvoorbeeld: briljante Franse house maar geen hype. Ja, dan niet. Is de muziek beter of slechter als het wel of geen hype wordt? Dat is natuurlijk klinkklare onzin.) Als je de Nederlandse muziekpers verwijt achter de feiten aan te hebben gelopen waar het The White Stripes betreft, heb je een punt (als die eerste twee cd's inderdaad net zo goed waren als die laatste). Om dat te generaliseren, heb je echter meer munitie nodig. Ik voel mij in ieder geval niet aangesproken. Zeiken over hypes in het algemeen is kleinzielig. Het betekent meestal niet veel meer dan dat meer dan een paar mensen in de pers op hetzelfde moment dezelfde plaat erg goed vinden. Prima toch?

-- JoB (jobwit@vpro.nl), March 19, 2002.

Ik houd mij normaliter bezig met hiphop en dance maar dat is niet de enige muziek waar ik van houd. Het is wel de muziek waar ik mijn best doe alles nauwgezet te volgen. [...] Ik neem de luxe om niet ALLES zo nauwgezet te hoeven volgen. Dat kan je van niemand vragen, denk ik.
Ben ik met je eens, ieder zijn/haar specialisme toch? Dat je een keer een gitaarplaat meepikt is mooi. Doe je tenminste iets wat bepaalde collega's, die daar notabene in gespecialiseerd zijn, al jaren steevast niet of veels te laat doen.Br>

Het is mij altijd een raadsel gebleven waarom een groot aantal journalisten die zich in de dancesector specialiseren op een enthousiaste manier hun publiek consequent op de hoogte houden van de laatste ontwikkelingen, terwijl gitaarspecialisten vaak een afwachtende houding aannemen. Als er iets nieuws is dan moet men 100% zeker zijn dat die plaat hier in een acceptabele oplage wordt uitgebracht en dat er optredens komen. En als het al door iemand anders (bijvoorbeeld de NME) opgehemeld is...Nou dat verhaal ken je zo onderhand wel. Import? Eigen Beheer? Vergeet het maar! OCCII? Waar ligt dat? Als Vido zegt dat hij geen bladrecensenten bij optredens in de kleine podia van A'dam ziet, dan vind ik dat inderdaad triest. Vooral als diezelfde lui wel meteen met de platenmaatschappij voor plekken op de gastenlijst gaan bellen zogauw The Strokes of BRMC naar Paradiso komen.

Zeiken over hypes in het algemeen is kleinzielig. Het betekent meestal niet veel meer dan dat meer dan een paar mensen in de pers op hetzelfde moment dezelfde plaat erg goed vinden. Prima toch?
Ik denk dat het gezeik vooral te maken heeft met de gevolgen. De context van de muziek en de artiest worden op een vaak te eendimensionale manier aan het grote publiek gepresenteerd. Vanochtend hoorde ik een presentator op Radio 1 (het zal toch niet Felix Meurders zijn geweest?) 'Is This It' zonder een greintje ironie afkondigen als een nummers van De Redders Van De Rock 'n' Roll. Moest ik wel om lachen...

-- Arien (saguamura@home.nl), March 20, 2002.

Het is mij altijd een raadsel gebleven waarom een groot aantal journalisten die zich in de dancesector specialiseren op een enthousiaste manier hun publiek consequent op de hoogte houden van de laatste ontwikkelingen, terwijl gitaarspecialisten vaak een afwachtende houding aannemen. Als er iets nieuws is dan moet men 100% zeker zijn dat die plaat hier in een acceptabele oplage wordt uitgebracht en dat er optredens komen. En als het al door iemand anders (bijvoorbeeld de NME) opgehemeld is...Nou dat verhaal ken je zo onderhand wel. Import? Eigen Beheer? Vergeet het maar! OCCII? Waar ligt dat? Als Vido zegt dat hij geen bladrecensenten bij optredens in de kleine podia van A'dam ziet, dan vind ik dat inderdaad triest. Vooral als diezelfde lui wel meteen met de platenmaatschappij voor plekken op de gastenlijst gaan bellen zogauw The Strokes of BRMC naar Paradiso komen.

Ja, maar zijn er übehaubt nog wel echte gitaarspecialisten bij bladen als OOR enzo. Ik bedoel mensen die echt de underground in de gaten houden? Ik kan hier niet echt eerlijk over oordelen, want heb OOR jarenlang nauwelijks gelezen en pas sinds een paar maanden weer een abonnement, maar het feit dat een dance/hiphop-specialist de White Stripes-CD moet recenseren zegt denk ik genoeg. En Erik van den Berg had het onlangs in een recensie van Elf Power (een plaat die in de VS al een jaar uit was...) over "in bepaalde kringen zeer populair". Lees: niet in OOR-kringen.

Misschien moeten we gewoon concluderen: de echte gitaarunderground is hier zo goed als dood, maar af en toe komt er iets leuks over de oceaan heen waaien, en dat kunnen we met z'n allen gaan hypen. Maar als White Stripes/Strokes/BRMC ertoe bij kunnen dat weer meer mensen naar underground gitaarmuziek gaan luisteren, heb ik daar totaal geen bezwaar tegen.

-- Martijn (grooten@sci.kun.nl), March 20, 2002.

Het is mij altijd een raadsel gebleven waarom een groot aantal journalisten die zich in de dancesector specialiseren op een enthousiaste manier hun publiek consequent op de hoogte houden van de laatste ontwikkelingen, terwijl gitaarspecialisten vaak een afwachtende houding aannemen.

Volgens mij houdt men zich in de dancesector veel meer aan een soort vernieuwings-ethos, of dat nou nog echt zo duizelingwekkend gaat als jaren geleden staat open voor discussie, maar in ieder geval komen er elke week nog steeds ontzettend veel platen uit, dus dat houdt zowel de DJ's en journo's wel bezig. Tenzij ik me heel erg vergis is dat in rockmuziek boven of ondergronds toch minder het geval.

Blijft voor mij de interessante vraag: waarom die passiviteit? Is het een sleur geworden voor critici? Worden ze van hogerhand gestuurd om het "een beetje makkelijk" te houden? En voor mezelf de lastige vraag: zou ik eigenlijk wel willen dat er voor de verandering over Felix Da Housecat, Drexciya, Chicks on Speed en noemmaarop wordt geschreven door mensen die het toch uiteindelijk nooit echt zullen begrijpen?

Misschien moeten we gewoon concluderen: de echte gitaarunderground is hier zo goed als dood, maar af en toe komt er iets leuks over de oceaan heen waaien, en dat kunnen we met z'n allen gaan hypen.

Maar: is de situatie hier echt ooit wezelijk anders geweest? Ik durf bijna te wedden dat dit soort discussies ten tijde van The Pixies ook gevoerd zijn. "Waarom worden The Pixies gehyped terwijl Dinosaur Jr. weer genegeerd wordt!!"

-- Omar (omar@kindamuzik.net), March 20, 2002.

Tenzij ik me heel erg vergis is dat in rockmuziek boven of ondergronds toch minder het geval.

Misschien moeten we gewoon concluderen: de echte gitaarunderground is hier zo goed als dood, maar af en toe komt er iets leuks over de oceaan heen waaien, en dat kunnen we met z'n allen gaan hypen.

Nou, niet echt. Gitaarhype of niet, zat nieuwe bands en goede platen elk jaar. En genoeg mensen die er behoorlijk fanatiek mee omgaan. Dat is wat ik zelf zie en dat is ook wat Harry in zijn stuk duidelijk wil maken, lijkt me. En nu dat de (gitaar-)underground hier in NL weer echt begint op te leven dan moeten die heren scribenten maar weer eens de straat op om het op te snuiven. Ik bedoel, je wordt ervoor betaald. Doe dan ook wat.


-- Arien (saguamura@home.nl), March 20, 2002.

Nou, niet echt. Gitaarhype of niet, zat nieuwe bands en goede platen elk jaar. En genoeg mensen die er behoorlijk fanatiek mee omgaan. Dat is wat ik zelf zie en dat is ook wat Harry in zijn stuk duidelijk wil maken, lijkt me. En nu dat de (gitaar-)underground hier in NL weer echt begint op te leven dan moeten die heren scribenten maar weer eens de straat op om het op te snuiven. Ik bedoel, je wordt ervoor betaald. Doe dan ook wat.

Nou ja, misschien komt het ook gewoon omdat de gitaarundergroudn zich voornamelijk in Amerika afspeelt, terwijl de dance-scene (voorzover ik daar als buitenstaander verstand van heb) meer Europees georienteerd is. Popjournalisten die zich wel hebben laten zien in de lokale clubs, zouden de White Stripes zo ook niet ontdekt hebben.

Ik weet uit ervaring dat het erg vermoeiend is om steeds "obscure" maar heel goede dingen uit de VS over te laten komen, terwijl er nauwelijks anderen zijn die dezelfde dingen leuk vinden. Natuurlijk wordt je als popjournalist betaald om nieuwe dingen te ontdekken. Maar OOR betaalt haar medewerkers toch vooral om het blad te verkopen. En het gros van de lezers zeurt niet zo over hypes en zit al helemaal niet te wachten op bandjes die ze niet kennen en die ze ook nauwelijks kunnen kopen.

Het probleem is waarschijnlijk dat OOR op dit moment wat gitaarmuziek bestreft het meest undergrounde (papieren) magazine is. Er is duidelijk een leegte onstaan nu Opscene niet meer bestaat. En mede door de komst van internet is het lastig een nieuw dergelijk blad te beginnen.

Nog een beetje self-promotion: op Think Small staan een aantal recensies van echt onbekende dingen uit de gitaarwereld. Ik schat de kans niet groot dat dingen hiervan ooit doorbreken, maar mocht dat toch gebeuren, dan heb je er in ieder geval van gehoord: http://www-desda.sci.kun.nl/home/~grooten/thinksmall/

-- Martijn (grooten@sci.kun.nl), March 21, 2002.