in de tijd dat ik schreef voor opscene en bassic groove lagen er redelijk veel popbladen in de schappen. oor, bassic groove, aardschok, opscene, senzor, update, watt, samsonic, strickly!, strobe. en dan vergeet ik er vast nog een aantal.

een aantal jaar later lijkt er in de hoeveelheid aanbod niet veel veranderd: oor, bassic groove, aardschok, samsonic, aloha, heaven, fake. alleen terwijl de nederlandse bladenmarkt zich in rap tempo heeft gefragmenteerd in een wildgroei aan magazines voor elke doelgroep, lijkt de markt voor popmuziekbladen vooral te concentreren. de doelgroepen lijken namelijk onveranderlijker dan ooit: doorsnee alternatief (oor), doorsnee dance (BG), geen verstand van muziek (samsonic), hardrock/metal (aardschok), heaven/aloha (oudere jongeren), gestencilde underground (fake).

voor de meer onbekendere popmuziek is geen plaats meer. terwijl er volgens mij wel een markt voor is. een markt die de doelgroep bedient van mensen die oor en bg net iets te mainstream vinden en fake te obscuur. toch gebeurt er niets. zit er naast? is er inderdaad geen behoefte aan een nieuwe Opscene/Update?

-- theo ploeg (theo@cut-up.com), April 17, 2002

Answers

Ik denk dat er op zich wel behoefte is aan informatie over dit soort muziek, maar die is zo eenvoudig te vinden op het internet dat men niet zo snel op zoek gaat naar papieren alternatieven. En vooral dat men niet de moeite neemt om zelf iets te beginnen. Het is gewoon ontzettend pech dat Opscene moest ophouden te bestaan, want hoewel ik het tegen het eind wat minder vond, het was er wel gewoon gedurende 13 jaar. Toen had je tenminste een referentiekader, is wat tenminste schreef over al die leuke bandjes die nu slechts sporadisch in Oor komen.

Is er ook nog wel een alternatieve "scene" in Nederland of is het meer wat losse mensen die elkaar soms toevallig via internet kennen. Ik heb in ieder geval het idee dat (met name in de indie-hoek) Amerikaanse bandjes Nederland steeds meer overslaan tijdens een Europese tour.

Overigens speel ik met het idee om de recensies en (toekomstige) artikelen van Think Small in een PDF-bestand te zetten dat men dan (dubbelzijdig) kan uitprinten zodat een mooi A5-formaat boekje onstaat was lijkt me toch een redelijk alternatief is voor verdwenen bladen als Opscene of Rebound (al hebben die laatsten het maar 7 nummers volgehouden).

-- Martijn (thinksmallzine@hotmail.com), April 17, 2002.

Ik mis hier een NL een Gonzo Circus of The Wire. Alleen moet de distributie dan niet onder de rivieren ophouden te bestaan, want ik heb in Sittard nog nooit een exemplaar van Opscene weten de te ontdekken, terwijl een paar jaar terug zelfs Aardschok en Watt maar mondejesmaat waren te krijgen. Dus ja, van mijn kant is er wel degelijk behoefte.

-- bas (bas@kindamuzik.netbas), April 17, 2002.

Leuk idee van die PDF-bestanden Martijn. Denk dat Internet inderdaad heel veel heeft veranderd, juist op het terrein van het popschrijven wat je toch lekker vluchtig tot je kan nemen zonder dat je het per se in je handen moet hebben, wat vaak bij wat langere stukken wel zo is (een filosofische of sociologische tekst van het scherm lezen krijg ik heel snel koppijn van, omdat ik ongeduldig word en ga scrollezen).

En toch: inhoud is schaars in de Nederlandse popjournalistiek, ik zou wel graag een tijdschrift willen zien a la Metropolis M dat over kunst gaat en twee maandelijks verschijnt, veel lange essays en een aantal grote recensies. Dat zou ik graag willen zien over popmuziek.

-- Omar (omar@kindamuzik.net), April 17, 2002.

grote recensies! dat zou eens mooi zijn. de hoofdrecensie in de oor is een paar regeltjes + een heel lelijke en vooral grote cartoon. (of wat het ook is..)

-- Ludo (ordinarypeoplerecs@hotmail.com), April 17, 2002.

wat betreft die grote recensie: mee eens!

Roger Teeling en ik hadden het daar laatst ook over. recensies van een aardig aantal regels die een plaat in een historisch culturele context plaats. kun je uiteraard niet bij alle te recenseren platen doen. maar de goede of interessante zijn goede kandidaten.

de Volkskrant doet overigens iedere week iets van die strekking in hun cultuur bijlage.

-- theo ploeg (theo@cut-up.com), April 17, 2002.

Leuk idee van die PDF-bestanden Martijn

Dank je! Is niet eens zo moeilijk. Vreemd dat anderen nooit op zoiets zijn gekomen. En zo zie ik echt het verschil niet met gewone gestencilde fanzines. Het kost voor de makers nauwelijks iets.

Denk dat Internet inderdaad heel veel heeft veranderd, juist op het terrein van het popschrijven wat je toch lekker vluchtig tot je kan nemen zonder dat je het per se in je handen moet hebben

Vergeet ook niet de laagdrempeligheid. Een groot probleem met de alternatieve muziekscene is dat iedereen actief wil zijn. Ik ken weinig mensen die stapels platen en cd's kopen zonder er iets mee te (willen) doen. En met internet heb je in een paar seconden een eigen weblog opgezet. Maar dit probleem was er met papieren fanzines ook al natuurlijk. Vooral de echt kleine dingen hadden het nadeel dat iedere lezer ook zelf schrijver wilde worden.

(een filosofische of sociologische tekst van het scherm lezen krijg ik heel snel koppijn van, omdat ik ongeduldig word en ga scrollezen).

Ja, ik vind sommige discussies op dit forum ook moeilijk te volgen via het internet. :)

Opscene was trouwens altijd gewoon op bij de Bruna op het station (althans, hier in Nijmegen) te koop. Ook de grotere boekhandels hadden altijd wat exemplaren liggen.

-- Martijn (thinksmallzine@hotmail.com), April 17, 2002.

Als een artikel of recensie goed geschreven is, wil ik het lezen. Om goede schrijvers te porren, moet je ze betalen (en terecht). Om ze te betalen, moet je geld verdienen. Om geld te verdienen, moet je meer dan een paar lezers hebben. De Nederlander blinkt niet uit in goede smaak (1) en leest niet graag over popmuziek (2). Ik zie een probleem. Of hebben we naast publieke omroep ook publieke tijdschriften nodig? Hoeveel subsidie krijgt Metropolis M eigenlijk?

(1) Ik sprak laatst iemand van platenmaatschappij Zomba (labels: Ninja Tune, Warp) die vertelde dat in België meer platen verkopen dan in Nederland (terwijl hier 5,6 miljoen mensen meer wonen).
(2)Het dance-publiek in Nederland is enorm, maar de BG bereikt er slechts een fractie van.

-- JoB (jobwit@vpro.nl), April 17, 2002.

'en leest niet graag over popmuziek '

Komt voor mij vooral door het jongensboekkarakter van het merendeel der popstukken. Wat Nederland mist zijn goede journalisten die kunnen wedijveren met die van de opiniebladen, en die popmuziek niet brengen als stem van de jeugd, maar als volwaardige cultuurvorm. Dan en pas dan alleen kan het net zo'n plek krijgen die de literatuur en de klassieke muziek al jaren heeft, en het toneel en de film als laatste hebben verworven. er moeten meer artikelen komen die interessant zijn om te lezen, ook als je niet van muziek houd per se.

-- Roger Teeling (rogerteeling@hotmail.com), April 17, 2002.

vraag: hoe lukt het jullie toch om van die italic stukjes in je response te krijgen uit een eerdere response van iemand anders?

Job heeft gelijk. goede schrijvers (maar wat zijn goede schrijvers?) doen het alleen voor geld. underground initiatieven hebben geen geld. dat betekent dat deze altijd blijven zitten met derde garnituur schrijvers of goede schrijvers maar een korte tijd kunnen houden.

een vriend vertelde me ooit: je moet nu toch echt stoppen met dat jongensachtige geschrijf. je zit nog steeds niet bij Oor, missie mislukt dus :-) misschien heeft hij gelijk.

het is inderdaad wel gek dat BG maar een klein deel van het dancepubliek bereikt. engelse dancebladen worden in nederland met grote hoeveelheden gelezen. blijkbaar voldoet BG niet zo goed als Oor om de honger van de massa te stelpen.

-- theo ploeg (theo@cut-up.com), April 17, 2002.

Internet heeft ervoor gezorgd dat er niet enkel een enorme toename is aan de kwantiteit van journalistiek maar dat mensen nu minder papier bladen kopen. Het handelt per slot van rekening over een POP product en dat is NU. Internet is pop art, right here and right now. Tuurlijk is er behoefte aan... alleen denk ik dat het voor beide partijen beter is dat het online verschijnt.

-- nathalie (stevienixed@hotmail.com), April 17, 2002.

Theo, quotes knippen, plakken en tussen < i >< /i >-tags zetten.


-- Arien (saguamura@home.nl), April 17, 2002.

Wat Nederland mist zijn goede journalisten die kunnen wedijveren met die van de opiniebladen, en die popmuziek niet brengen als stem van de jeugd, maar als volwaardige cultuurvorm. Dan en pas dan alleen kan het net zo'n plek krijgen die de literatuur en de klassieke muziek al jaren heeft, en het toneel en de film als laatste hebben verworven. er moeten meer artikelen komen die interessant zijn om te lezen, ook als je niet van muziek houd per se.

Precies. Dat was ongeveer mijn idee van Metropolis M(uziek)(dat natuurlijk wel...ahem...9 Euro kost, maar goed ze betalen ook okay).

engelse dancebladen worden in nederland met grote hoeveelheden gelezen.

Is dat zo? Grappig. Ik vind die bladen inhoudelijk vaak ook tegenvallen trouwens.

-- Omar (omar@kindamuzik.net), April 17, 2002.

is er inderdaad geen behoefte aan een nieuwe Opscene/Update?
Voor zover ik weet was dit 1 van de redenen waarom wij met De Subjectivisten waren begonnen...

toch gebeurt er niets.
Het is natuurlijk veel te vroeg om te zeggen, maar als we op gegeven moment in de toekomst met De Subs tot de conclusie komen dat we toch niet aan een deel van de behoefte hebben weten te voorzien, dat we ergens gefaald hebben, dan zal er gepraat moeten worden. Niet dat dit kabinet dan haar conclusies zal trekken, hoop ik. Ik wil ook dan niets liever dan jullie ook allemaal recht in de ogen kunnen kijken:-) (sorry, ik kon 't niet laten...)

Over geld, ja er is toch niets fijners dan poen te krijgen voor iets wat je graag en (hopelijk) GOED doet. Zou ik ook wel willen (dus, eh, JoB, geef het maar aan je baas door als je wil;-).

Sites als de onze zouden natuurlijk ook veel vaker ge-update worden als er wat mee te verdienen viel. Maar dan lees ik een mooi stuk van 1 van mijn collegae en denk ik toch dat er voor wat betreft kwaliteit niet veel verschil meer is. Je hebt ons en de mazzelaars die ervoor betaald worden aan de andere kant. En in dit forum is iedereen gelijk. Leuk toch?

Wat Nederland mist zijn goede journalisten die kunnen wedijveren met die van de opiniebladen, en die popmuziek niet brengen als stem van de jeugd, maar als volwaardige cultuurvorm.
Die zijn er wel, denk ik. Wat Nederland mist zijn uitgevers en redacteuren met kloten die bereid zijn deze gasten een plek te geven.

-- Arien (saguamura@home.nl), April 17, 2002.

Is dat zo? Grappig. Ik vind die bladen inhoudelijk vaak ook tegenvallen trouwens. de britse dancejournalistiek is ontzettend plat. het is één en al hoera geroep. één al geroem van het party leven. maar het werkt. veel mensen willen niet lezen over de beweegredenen voor het maken van muziek van bijvoorbeeld Grooverider. ze willen weten op welk feest ze komende vrijdag moeten zijn en hoe ze zich daar moeten vertonen. verder willen ze uiteraard weten of dat feest van afgelopen zondag echt zo vet was als ze zelf denken. een heel andere doelgroep dus.

daarmee wil ik overigens niet beweren dat danceliefhebbers minder geinteresseerd zijn in muzikale achtergronden dan pop/rock liefhebbers. voor ik verkeerd begrepen wordt.

-- theo ploeg (theo@cut-up.com), April 17, 2002.

hmm ik ben het wel met Arien eens. het heeft ook iets te maken met vrijheid in de journalistiek. de gevestigde bladen (oor, bg, etc) benaderen popcultuur veel minder van een sociaalculturele invalshoek dan bijvoorbeeld de kranten en opiniebladen dat doen. nu is dat ook niet het doel van deze magazines.

in de ons omringende landen heb je echter wel magazines over populaire cultuur die wel degelijk een meer sociaalculturele invalshoek hebben (De:Bug, Gonzo Circus, The Wire). Deze bladen weten de popcultuur boven zich zelf uit te laten stijgen door ze in een veel breder maatschappelijk perspectief te plaatsen.

ik heb behoefte aan een dergelijk nederlands magazine. er zijn goede schrijvers genoeg. er zijn echter geen, om met arien te spreken, redacteuren/geldschieters, met ballen. dus moeten we het zelf doen. zo dunkt me.

-- theo ploeg (theo@cut-up.com), April 17, 2002.

Ik zal eens navragen hoe De:Bug dat eigenlijk voor elkaar krijgt. Maar goed Duitsland daar is techno en aanverwanten toch big business, waarschijnlijk redden ze het al op alle advertenties van die labels (en die steeds terugkerende mega Diesel reclame ;). De:Bug neem ik mijn petje voor af, die hebben het ideaal bereikt: goede grote artikels, een sociaal-politieke component, en idioot grote review sectie. En onderschat zijn lezers niet.

-- Omar (omar@kindamuzik.net), April 17, 2002.

Oh ja dat en dat ze gastschrijvers niet betalen, maar je krijgt wel voor eeuwig het blad toegestuurd dat is wel handig moet ik toegeven.

-- Omar (omar@kindamuzik.net), April 17, 2002.

meer nog dan welk ander magazine ook weet De:Bug kritisch, enthousiast en goed te schrijven over populaire cultuur in het algemeen. misschien is de kracht wel dat ze zich niet beperken tot muziek maar populaire cultuur in alle breedte aan bod laten komen. Daarnaast zijn ze ook nog eens erg goed op de hoogte van de zaken waar ze over schrijven. zo zijn de stukken over internet vaak inhoudelijk beter dan de artikelen in Wired.

-- theo ploeg (theo@cut-up.com), April 17, 2002.

Komt voor mij vooral door het jongensboekkarakter van het merendeel der popstukken.

Goh, vind je? Ik mis in de Nederlandse journalistiek juist dat enthousiasme. Want we zijn het hier toch wel over eens dat muzieksmaak iets SUBJECTIEFS is en popjournalisten zijn ooit hun vak (al dan niet betaald) gaan uitoefenen uit enthousiasme. Toch? Waarom dragen ze dat dan zo weinig uit in hun muziek.

Voorbeeldje: pas speelde B&s in Rotterdam. Een werkelijk subliem concert. Zo vond iedereen die er bij was, van heerlijk naïef overenthousiaste tieners tot cynische veertigers. Maar in de recensies die je erover leest in de diverse kranten houdt iedereen een slag om de arm: "Goed concert, MAAR wel erg gemakkelijk allemaal..". Dat soort dingen. Ik bedoel, je mag toch aannemen dat popjournalisten en statistisch verantwoorde steekproef zijn uit de populatie muziekliefhebbers?

In Amerika heb je heel veel gestencilde fanzines (zijn er nu - mede door internet - wel minder dan een paar jaar terug). Kwalitatief vaak behoorlijk goed en (vooral) erg leuk om te lezen. En in de recensies beperkt men zich simpelweg tot de dingen die men leuk vindt. Zijn wij Nederlanders misschien van die beroepszeikers die heerlijk kunnen uitweiden waarom iets niet goed is?

Natuurlijk wil je in een recensie ook omschrijven hoe het klinkt (dat moet zelfs het voornaamste doel zijn), mag je best kritisch zijn waar nodig, kan een lange beschouwing over de muzikale context of weet ik veel wat helemaal geen kwaad. Maar houdt alsjeblieft op met een plaat afkraken "omdat 'ie net zo klinkt als de vorige" of "omdat het zo simpel klinkt allemaal".

En nu de adrenaline wat weg is: Nederlanders hebben ook een beetje een minderwaardigheidscomplex. Dus is alles wat uit Engeland/Amerika komt veel beter. Ook als het minder is.

-- Martijn (thinksmallzine@hotmail.com), April 17, 2002.

Ik mis in de Nederlandse journalistiek juist dat enthousiasme.

Dat mis ik ook, maar is niet wat ik bedoelde. Als je de boekrecensies van een Max Pam in HP/De Tijd leest, dan zie je én enthousiasme én hoogwaardige journalistiek. Waarom kan dat niet ook met cd-recensies? Met jongensboekjournalistiek bedoel ik het ophemelen van de artiest, terwijl je juist de muziek zelf moet ophemelen; want daar gaat het om. Kinderen willen wellicht alles over hun favoriete artiest weten, maar ik hoop dat volwassenen toch graag alles over diens muziek, wat er daarvan te koop is, wat er nog gaat komen, etc. willen weten. Ik mis ieder enthousiasme over de muziek zelf. Ik heb zoiets zelf in mijn artikelen over Hayden en Current 93 (zie www.rogerteeling.nl onder De Verzuiling.htm) geprobeerd te doen: om enthousiast het vooral over mijn relatie met twee platen in kwestie te hebben, over wat muziek kan betekenen in een mensenleven. Of dat lezenswaardige stukken heeft opgeleverd kan ik zelf niet beoordelen. Maar ik zou graag ook zoiets lezen over de nu-metal bijvoorbeeld, inplaats van enkel haat- of liefdesverklaringen aan Fred Durst.

-- Roger Teeling (rogerteeling@hotmail.com), April 17, 2002.

En in de recensies beperkt men zich simpelweg tot de dingen die men leuk vindt. Zijn wij Nederlanders misschien van die beroepszeikers die heerlijk kunnen uitweiden waarom iets niet goed is?

Bij fanzines schrijven mensen in de regel over cd's die ze zelf gekocht hebben, en dus leuk vinden. Als professioneel schrijver beluister je tientallen promo's per week die 'ongevraagd' in je bus zijn gestopt, selecteert daar bij voorkeur datgene uit wat je leuk vind, afhankelijk van het blad waarvoor je schrijft, en gaat daarmee aan het werk.
Maar: als popjournalist heb je ook andere verplichtingen naar je lezerspubliek, vind ik. Als journalist moet je achter het nieuws zitten, de markt op tendensen etc. blijven afscannen. Dus als van een cd die je zelf niet leuk vind er dan wel tig stuks over de toonbank gaan, dan ligt het voor de hand dat de kopers over die band geinformeerd willen worden. En dan moet je als journalist niet arrogant zijn en dat weigeren, maar de mensen gewoon die info geven. Hierin bestaat onderling bij journalisten veel verschil: er zijn mensen die hun mening niet als mening zien maar als feit. Als een cd dus door hun gekraakt is, en vervolgens verkoopt dat ding 100.000x, dan betekent dat dat er 100.000 mensen zijn zonder smaak. En dat zullen ze dan opschrijven ook: kraken! En dan nog zo subjectief als maar kan ook, al wordt het objectief gebracht. Dan krijg je bijvoorbeeld: 'Dinand Woesthof kan niet zingen.' Pak het woordenboek erbij en kijk onder zingen: Dinand kan dus wel zingen. Alleen: je kunt niet van zijn stem houden, of hem weinig origineel vinden, of te overdreven. Dat kan, maar ga niet zeggen dat hij niet zingen kan. En mensen die Kane goed vinden hebben geen smaak (want de band kan niet spelen) en zijn enkel bakvissen. Ik weet zeker dat er genoeg mensen zijn die de band waarderen om de muziek alleen. Die muziek is ook niet slecht, maar weinig origineel; dat is wat je er tegen kunt inbrengen.
Dit soort schrijvermentaliteit maakt van de popjournalistiek een onderknuppelgenre. En dat is zonde: want we moeten juist proberen het naar een hoger plan te tillen, gelijkwaardig met de sportjournalistiek, literatuurjournalistiek, etc. Weg met die egootjes, dien op de eerste plaats je vak, en dien juist zo jezelf. (Tuurlijk: je ziet het boven geschetste ook in de literatuurjournalistiek terug, maar de verhoudingen liggen daar toch iets gunstiger).

-- Roger Teeling (rogerteeling@hotmail.com), April 18, 2002.

misschien is de kracht wel dat ze zich niet beperken tot muziek maar populaire cultuur in alle breedte aan bod laten komen.

Ik denk dat het geen kwaad kan na te kijken waar hiaten zijn. OOR heeft zijn doelgroep. Aloha heeft dat ook. Etc. Popjournalistiek zoals in Engeland beleden (opinie, beschouwing, muziekkroniek, popcultuur) bestaat hier amper, dus daar zou een blad voor kunnen komen. De insteek van The Wire toegepast op een breder scala aan popmuziek.
Verder kun je je afvragen of er zoiets in NL voor films bestaat. Zoniet: dan kan dat er mooi bij. Literatuur is mijnerzijds goed gedekt, maar boeken over muziek, popmuziek, artiesten, theorie, etc. dan weer niet, idem film: dus kan er mooi bij. Zo moet even een optelsom gemaakt worden van wat wel en wat niet. En dan is het een kwestie van ballen samenknijpen en gaan...

-- Roger Teeling (rogerteeling@hotmail.com), April 18, 2002.

Ik denk dat we het grotendeels met elkaar eens zijn Roger, enthousiasme en een serieus beschouwend verhaal sluiten elkaar niet uit. Natuurlijk ben je in het algemeen minder enthousiast als je een CD moet recenseren. Ik heb wel het gevoel dat de Nederlandse popjournalistiek wil waken voor teveel enthousiasme (en daar bedoel ik inderdaad enthousiasme over de muziek zelf mee!). Ik zie de zin niet zo van het schrijven van een recensie over een CD die je niet goed vind, tenzij je genoeg op de hoogte band van band/genre om te kunnen oordelen waarom dit toch minder is dan de andere platen van die band of binnen het genre.

Een tijdschrift over algemene alternatieve cultuur (dus inclusief film, muziek etc) heeft het grote gevaar dat het al snel zo ontzetten hip wordt. Bovendien cre&eauml;er je daarmee een ontzettende hokjesgeest: als je van die muziek houdt, moet je dat soort boeken leuk vinden en dat soort films kijken.

En dat is zonde: want we moeten juist proberen het naar een hoger plan te tillen, gelijkwaardig met de sportjournalistiek, literatuurjournalistiek, etc.

Het stomme is dat ik bij sportverslaggevers juist altijd een beetje moe wordt van die overenthousiaste types. Dan heb ik graag wat meer objectiviteit. Zal wel komen omdat subjectiviteit daar vooral gebaseerd is op nationaliteit.

-- Martijn (thinksmallzine@hotmail.com), April 18, 2002.

Ik heb wel het gevoel dat de Nederlandse popjournalistiek wil waken voor teveel enthousiasme

Wat vreemd is, is dat het buitenland als heel belangrijk wordt gezien. Althans, dat denk ik wel eens te proeven. Eerst wachten wat Engeland ergens van vindt, dan nog even wachten om te zien of het niet op z'n bek gaat (waardoor je lekker snobistisch kunt zeggen: die stomme Engelsen ook met een gehyp, nee, wij weten wel wat goed is), en dan -als het inmiddels op kleine schaal allang hier is doorgebroken- ineens ook komen met jubelverhalen. Tja. Stel je voor dat jij zegt: Deze nieuwe band is geweldig! En vervolgens vinden ze het in Engeland drie keer niks. Nou, dat geeft toch niks? Maar nee, stel je toch eens voor zeg. Het zou de doodsteek zijn...

-- Roger Teeling (rogerteeling@hotmail.com), April 18, 2002.

Wat vreemd is, is dat het buitenland als heel belangrijk wordt gezien.

En niet alleen het buitenland, ook de mening van andere journalisten! Voor je het weet ben je dolenthousiast over iets wat anderen geweldig vinden, of houd je totaal niet van de laatste hype.

Wat ook wel typisch is: Amsterdam is het centrum van de Nederlandse alternatieve muziek: meeste liefhebbers, veruit het meeste bands, meeste goede optredens etc. Maar hét blad over alternatieve muziek (Opscene), was gevestigd in Dordrecht!

-- Martijn (thinksmallzine@hotmail.com), April 18, 2002.

Popjournalistiek zoals in Engeland beleden (opinie, beschouwing, muziekkroniek, popcultuur) bestaat hier amper, dus daar zou een blad voor kunnen komen. De insteek van The Wire toegepast op een breder scala aan popmuziek

The Wire is zo'n beetje het mooiste voorbeeld van wat een muziekblad kan zijn. Maar zij kunnen het maken omdat adverteerders via hun een internationaal, dus uiteindelijk ook groter niche-publiek kunnen bereiken en de uitgever copies tot ver over de grens kwijt kan. En uiteindelijk gaat het (wat rendement betreft) om je bereikpotentie als bladconcept, niet om de inhoud. En als het lukt, ja dan kan je inderdaad makkelijk pochen over je compromisloze format en je reputatie en doet word-of-mouth de rest.

Om in ons taalgebied zoiets te ondernemen (dwz een maandelijkse, goedgevulde glossy over de voorste linies van popcultuur e.d.) is vooralsnog onbegonnen werk vanwege de huidige markt (zie de reactie van JoB). Het gaat hier om het hele klimaat waarin potentiele lezers zich bevinden. Het is allemaal door marketeers versimpelde multi- culti patat-cultuur wat de klok slaat. Er is ook een enorme druk om meteen succes met een publikatie of initiatief te hebben, vandaar dat veel mensen liever op safe spelen (waaronder journalisten die het zichzelf vooral niet moeilijk willen maken en dus de NME napraten). Aan de infrastructuur zal het echt niet liggen (een zine als KindaMuzik, die in principe een non-profit organisatie is heeft dezelfde kanalen en toegang als de grote jongens). En goede schrijvers zijn er altijd wel te vinden.

Risico's nemen is gewoon onbetaalbaar geworden in dit land.

-- Arien (saguamura@home.nl), April 18, 2002.

Nee, nee, we moeten af van woorden als snobisme and such!! Wat ik tegen de Wire heb is dat het veel te intellectueel neuzelig alleen is. Mag er ook gelachen worden? Toen ze Radiohead op de cover hadden was de kritiek van de famous/infamous Ons Soort Mensen niet te harden. Ik wil een blad dat niet achter de feiten aanloopt en dat interessante muziek belicht. Natuurlijk komt Alanis Morissette erin. Die maakt goeie platen! En Sheryl Crown ook! En natuurlijk komen ze op de cover, want dat verkoopt goed! Maar naast die artikelen staan ook uitgebreide artikel over Current 93 of Nurse With Wound (ik noem maar wat).
Het gaat niet goed met Garbage, terwijl de band o zo leuk begon. Daar zou ik nu graag eens met de band rondom de tafel gaan zitten, of een essay erover schrijven. Wat was er vroeger anders dan nu? Etc. Lijkt me interessanter dan de seksuele gedachten van mevrouw Manson, die dan ook nog eens als quotes bij het interview groot worden afgedrukt. Als je dat doet, jaag de normaal intelligent lezer, die ook van films houdt, die ook boeken leest, die naar de Vpro kijkt, maar ook lekker ongeneerd naar RTL4 en Yorin (waarom niet?) niet weg, maar biedt je hem een breed scale aan leuk leesvoer (dat allereerst) en daarnaast informatief leesvoer. Een muziekblad dat het midden houdt tussen de Nieuwe Revu (vlot, goedgeschreven, humor, lekker provoceren, lekker ordi op z'n tij) en de HP/De Tijd (goed geschreven, diepgravend, innovatief, onthullend). Lijkt mij niet onmogelijk, maar wie ben ik?

-- Roger Teeling (rogerteeling@hotmail.com), April 18, 2002.

Hier verlies je me even hoor Roger. De Canadeze Jodelkoningin heeft goede platen gemaakt? Sheryll Crow? Nee bedankt. Tsja dat van The Wire/Radiohoofd was natuurlijk voorspelbaar terwijl het toch gewoon een heel goed artikel was. Maar ja dat blad wordt gewoon door heel veel Improv fundamentalisten gelezen en die heb geen gevoel voor humor of muziek die door meer dan 50 man beluisterd wordt.

Ik zie die voorbeelden ook niet zo zitten, Nieuwe Revu is toch een herhalingsoefening van wat ooit best wel een leuke formule was (maar vooral dat toontje van die recensies bij hun moet ik vrij snel van kotsen), HP/De Tijd is prut om het simpelweg te zeggen, loopt altijd achter de feiten aan en ik zie ook niet wat er innovatief aan is, het is ook altijd op datzelfde grijze "ik heb de klok horen luiden maar shit wat moet ik eigenlijk met die klepel?" manier geschreven. Let maar niet op mij. ;)

-- Omar (omar@kindamuzik.net), April 18, 2002.

Maar is dat niet zo'n beetje de formule van alle Nederlandse popbladen op dit moment?

-- Arien (saguamura@home.nl), April 18, 2002.

Morissette, Crow, tja, kwestie van smaak denk ik. Ik vind de eerste goede muziek maken, maar van haar stem moet je houden:-)

Ik weet niet of we over hetzelfde praten, dus even voor de duidelijkheid: Als ik over Nieuwe Revu en HP praat, bedoel ik de opzet en het gezicht van de bladen in z'n totaal, niet hoe ze de muziek behandelen.
Ik zou graag een HP/De Tijd (= intelligent goedgeschreven journalistiek opinietijdschrift (voor mij) van de muziek willen zien, met iets meer humor en vrijheid zoals dat in de Revu mogelijk is. Bekijk je beide bladen vanuit schrijversoptiek, dan kan ik niet anders concluderen dat het niveau uitstekend is, bij de HP zelfs hoog.

-- Roger Teeling (rogerteeling@hotmail.com), April 18, 2002.

Wat ook speelt is dat journalistiek een breed gebied is, dat bestaat uit interviews, opinie, nieuwsverslaggeving, achtergrond, reportage, etc. En al deze disciplines kun je ook weer in verschillende catagorien indelen, bijvoorbeeld interviews: doorgeefluikinterview (= het enige soort dat je in de popjournalistiek ziet), portretinterview, etc... Bladen als VN en HP en Groene Amsterdammer bieden al deze verschillende vormen tot in de puntjes, hetgeen gevarieerde, prikkelende tijdschriften opleverd. Politiek interesseert mij helemaal niets, maar in de HP lees ik er ieder stuk over, puur omdat ik gefascineerd raak door de taal-tovenarij van de auteurs. En dat missen de popbladen: artikelen die ook leuk zijn om te lezen, ook al interesseert het onderwerp je totaal niet. Voor mij een van de belangrijkste factoren waarom de verkoop van popbladen in NL zo marginaal is.

-- Roger Teeling (rogerteeling@hotmail.com), April 18, 2002.

En dat missen de popbladen: artikelen die ook leuk zijn om te lezen, ook al interesseert het onderwerp je totaal niet.

Ben ik helemaal met je eens. Ik denk echt dat dit de essentie is. Je zou dan inderdaad zelfs kunnen overwegen om dat soort uitgekauwde fenomenen als Morisette/Beck/Lauren Hill/Garbage zelfs wel te accepteren zolang er maar eens een keer iets interessants over wordt geschreven! Persoonlijk heb ik liever een tijdschrift dat dat soort Ooriaanse heilige koeien compleet negeert.

Maar die taal-tovenarij zie ik echt niet in HP. Het is zoooo grachtengordels flauw allemaal, zoooo...Leon de Winter?

-- Omar (omar@kindamuzik.net), April 18, 2002.

Maar die taal-tovenarij zie ik echt niet in HP. Het is zoooo grachtengordels flauw allemaal, zoooo...Leon de Winter? ,br>
Ik houd daar wél van, maar het gaat me hier niet om de inhoud per se maar om hoé het geschreven is. Als schrijver is taal je instrument, en enkele schrijvers daar hebben er totale beheersing over. Fascinerend & inspirerend. Althans, voor mij als taalsnob en schrijfstreber wel;-)

-- Roger Teeling (rogerteeling@hotmail.com), April 18, 2002.

Verder kun je je afvragen of er zoiets in NL voor films bestaat. Zoniet: dan kan dat er mooi bij. Literatuur is mijnerzijds goed gedekt, maar boeken over muziek, popmuziek, artiesten, theorie, etc. dan weer niet, idem film: dus kan er mooi bij.

Voor film heb je de Filmkrant: lange recensies en interviews, bijtende opiniestukken, goede combi high- en low-brow. Alleen wat aan de dunne kant en op krantenpapier in zwart/wit, maar wel gratis.

Zo'n combi blad dat is eigenlijk de formule van de gemiddelde hippe glossy. Alleen zijn die artikelen altijd zo slecht en leest dat glimmende papier zo verrot.

-- Martijn (wmterhaar@myrealbox.com), April 18, 2002.

leest dat glimmende papier zo verrot.

Ha! Dat klopt maar je hebt hard glim (onleesbaar) en zacht glim (The Face achtig zeg maar, dat is prima).

Anyway verder met de discussie. Kijk mooi-schrijverij is wat mij betreft helemaal geen probleem, integendeel ik zou er veel meer van willen zien. Maar ja, ik ben nogal kieskeurig blijkbaar.

-1-

-- Omar (omar@kindamuzik.net), April 18, 2002.

Nee, na wat verder denkwerk kwam ik precies op hoe ik de Nederlandse journalistiek zou willen omschrijven, nl. als consoliderende journalistiek, het breekt nooit iets door, het is altijd op het laatste moment veilig. Ze weten me nooit te enthousiasmeren voor iets (Job de W. is wel de uitzondering en die heeft de radio als extra wapen. En verder gasten uit de hoek Arjen Mulder en Dirk van Weelden maar die schrijven zonder veel compromissen. Bas Heijne soms, Hugo Camps als hij schrijft over een sporter waar hij ontzag voor heeft). Ik denk dat het ten dele door de vertaalslag komt die gemaakt moet worden (als niet leidende cultuur zeg maar), waardoor je altijd een achterhoede gevecht levert. De wijsneuzen onder ons zitten dan al gapend van "oh dat, daar mag je dan wel iets nieuws over vertellen". Nou moet je niet voor wijsneuzen schrijven maar wat meer "gevaar" mag ik toch graag lezen, meestal overheerst nu het gevoel van leuk maar er zonder consequenties.

-2-

-- Omar (omar@kindamuzik.net), April 18, 2002.

En voordat we de sportjournalistiek teveel ophemelen. Een interessante case-study is de receptie van David Winner's Brilliant Orange in Nederland. Heb het met een aantal Britse voetballiefhebbers over gehad en die vinden dat het beste boek over voetbal ooit. En ze hebben gelijk alleen is het ook nog eens het beste boek over Nederland in de 20ste eeuw. Nederlandse historici wilde er nog wel aan, maar oh,oh die negatieve receptie van de voetbaljourno's was echt om te janken. Zo'n angst om voorbij voetbal- als-een-spelletje te kijken, zo bang voor pretentie.

-3-

-- Omar (omar@kindamuzik.net), April 18, 2002.

Maar dan zie ik niet zo in waarom het allemaal zo hot hot hot moet. Ik ben niet zo scoopminded. Nieuws is nieuws als je het voor het eerst hoort. Of dat een dag of week later is dan anderen vind ik zeker inzake films en muziek nou niet echt interessant. Als die goede muziek maar wel de aandacht krijgt uiteindelijk. En doorbreken... De enige doorbraken die er bestaan zijn die er tussen jou en een nieuwe plaat, film, etc. zelf bestaan. Of iemand mij nu als eerste of als laatste meedeelt dat The Strokes the next big thing zijn zal me een worst zijn. In mijn leven hebben ze geen dijken doorbroken...

-- Roger Teeling (rogerteeling@hotmail.com), April 18, 2002.

Misschien is het wel degelijk de Nederlandse mentaliteit hoor, van niet al te sensationeel willen zijn. Ikzelf overschreeuw mijzelf ook niet. Dat komt ook voor uit een kwestie van continuiteit. Als ik vandaag de plaat van het jaar ontdek, dan kan ik dat niet morgen weer doen, en de volgende week ook weer. "Nu al de beste plaat voor de komende vijftien jaar!!! Wie dit niet koopt heeft absoluut geen verstand van muziek!!!!!!!!!!!!!!!!" Sorry hoor, misschien dat de Engelsen en Amerikanen dan en masse naar de winkels hollen, maar ik hoor het tzt wel. En dat terwijl muziek toch echt het belangrijkste in mijn leven is. Maar weet je: de plaat die je leven veranderd is die waarover je uitglijdt en door in een rolstoel komt te zitten. Doe mij maar meer integere journalistiek dan.

-- Roger Teeling (rogerteeling@hotmail.com), April 18, 2002.

Als ik vandaag de plaat van het jaar ontdek, dan kan ik dat niet morgen weer doen, en de volgende week ook weer.

Nee, maar dat kan soms wel het gevoel hebben bij een bepaalde plaat. De meeste mensen hebben bij het invullen van een top 10 (beste platen, beste nummers, beste platen van het jaar) moeite zich te beperken. Omdat er vaak per jaar veel meer dan tien platen verschijnen die tot de tien beste van het jaar horen. Dit soort heerlijk naïev onzin maakt schrijven over muziek nu zo leuk. En dan moet je natuurlijk niet alles ophemelen omdat het zo hip is of weet ik veel wat. Geen Engelse toestanden dus.

Las vandaag de nieuwe OOR en toen realiseerde ik me dat ze over die Britse hypes altijd iets schrijven als "Britse hypes moet je altijd met een korreltje zout nemen", maar dat geldt nu net toevallig nooit voor de band in kwestie.

Kent iemand trouwens "Careless Talk Costs Lives"? Is een nieuw Engels magazine (meer in de pop-hoek, doet me denken aan "Popwatch") dat naar mijn idee op een goede manier enthousiasme en serieuze journalistiek weet te mengen. Vaak lange recensies en veel interviews en beschouwende artikelen. Al is men wel (ook weer heel Brits) een beetje overdreven anti-NME.

-- Martijn (thinksmallzine@hotmail.com), April 18, 2002.

maar dat kan soms wel het gevoel hebben bij een bepaalde plaat.

Tuurlijk, en dat enthousiasme moet je dan ook niet onderdrukken. Maar de catch zit hem hier in het woordje soms.

-- Roger Teeling (rogerteeling@hotmail.com), April 18, 2002.

Mmm, de teneur van mijn verhaal was toch iets meer van "gevaar" in het schrijven, het "doorbreken" van ideeen. Niet zozeer het doorbreken van een nieuwe band, op zich is dat niet zo interessant en dat hype-verhaal dat kennen we nu ook allemaal wel.

Kwa Careless Talk heb nog geen nummer gezien maar ik hoorde wisselende verhalen. Van mooie poging tot "the usual suspects" en dan net wat anders dan de NME. Inderdaad waarom zou je je zo afzetten van de NME als je niet in dezelfde vijver vist?

-- Omar (omar@kindamuzik.net), April 19, 2002.

de teneur van mijn verhaal was toch iets meer van "gevaar" in het schrijven

Kun je dat iets meer uitleggen? :-)

-- Roger Teeling (rogerteeling@hotmail.com), April 19, 2002.

weg cursief?

Daarom stond gevaarlijk ook tussen aanhalingstekens. ;)

"het dienen van de lezer die geinformeerd wil worden. Want hoe je het ook went of keert: je schijft om gelezen te worden, natuurlijk."

Ja, maar informeren is denk ik niet het enige doel. Entertainen, vervreemden, aan het denken zetten, kwaad maken, betoveren vind ik net zo belangrijk. Als het om informeren aleen zou gaan kan je net zo goed de pers-info van platenmaatschappijen overtypen.

-- Omar (omar@kindamuzik.net), April 19, 2002.

"Als twee verschillende journalisten een compleet verschillend verhaal ophangen over electro, dan schiet je naast het doel"

Mmm, nee niet echt, de retro-neuzelaar vergist zich en ik scoor dus met een streep van 30 meter in de kruising. :) Immers een groot gedeelte van die plaat (Jeff Mills, Vitalic, The Advent, etc) heeft helemaal niks met ironische jaren 80 revivals te maken. Als je dat niet hoort/weet prima, maar dan hoef ik die onzin niet nog eens te gaan herhalen omdat anders de lezer zich een beetje confuus voelt. ;) Toch?

-- Omar (omar@kindamuzik.net), April 19, 2002.

Immers een groot gedeelte van die plaat (Jeff Mills, Vitalic, The Advent, etc) heeft helemaal niks met ironische jaren 80 revivals te maken.

Ik neem het klakkeloos van je aan, want dit is mijn gebied niet. Maar als jij iets anders denkt te horen dan anderen, en zelfs vind dat die anderen er naast zitten, dan moet je er voor gaan natuurlijk:-) Natuurlijk moet je stukken schrijven die amusant zijn, spetterend, uitdagend, etc. maar dat zijn uiteindelijk toch enkel stijlmiddelen om de 'Feitelijke' Informatie Zelf aan de man te brengen?

NB. Als je schrijfsels met veel fantasie wilt, dan moet je juist de persbio's belichten;-) Mijn God wat een onzin kom je daar in de regel in tegen...

Het gaat erom dat voor de lezer duidelijk moet zijn wat opinie is, en wat feitelijke gegevens, geschiedenis, citaten van artiesten. Ik kan mij nog een heel interessant artikel herinneren van enkele jaren terug waarin de auteur de 25 belangrijkste popplaten op een rijte zette. In zijn beargumentatie waarom het precies deze 25 platen waren, kon ik mij goed vinden. Daarna beweerde hij echter dat deze platen de elementen waren van alles wat later kwam. Nirvana = Sex Pistols + Stooges. En zo bracht hij meer acts met formules in de kaart. Boeiend, al was ik het niet met hem eens. Hij bracht het echter als een wetenschappelijk feit. Dat iedere popliefhebber hiermee bekend zou zijn, het ermee eens zou zijn, etc. En dat vond ik nou eens gevaarlijk, en verkeerd.

-- Roger Teeling (rogerteeling@hotmail.com), April 19, 2002.

Natuurlijk moet je stukken schrijven die amusant zijn, spetterend, uitdagend, etc. maar dat zijn uiteindelijk toch enkel stijlmiddelen om de 'Feitelijke' Informatie Zelf aan de man te brengen?

niet mee eens. tuurlijk zijn er stijlmiddelen. maar een goed stuk hoeft zich hiervan niet te bedienen. juist bij een cutting edge schrijfstijl hoef je je minder te houden aan de conventies van het vak. daarbij is het de vraag of de oude stijlelementen wel zo wenselijk zijn. dat zie je nu ook terug op het gebied van internet. de hele discussie rond webusebility maakt dat duidelijk. voor de niet ingewijde: er zijn een vijftal stijlgidsen die duidelijk maken hoe een website uit moet zien en op welke manier informatie moet worden gerepresenteerd om het de gebruiker zo veel mogelijk naar de zin te maken. wat blijkt: voor alles is wel iets te zeggen. smaken van gebruikers veranderen snel en regels blijken niet altijd even goed. the same met (pop)journalistiek. de vraag is of experimenteren met stijlelementen of het overboord gooien van de basiselementen zo slecht is. ik ben ook van mening dat het niet altijd moet gaan om wat de lezer in zijn gemakzucht wil. je mag je lezer best uitdagen, plagen. en ja, dat mag ook een heel tijdschrift lang. maar dit staat wellicht buiten de hele (door mij aangezwengelde) discussie.

-- theo ploeg (theo@cut-up.com), April 19, 2002.